Անցյալը հսկայական ուժ կարա տա մարդուն: Անցյալում շատ գանձեր կան. մոռացության կամ տգիտության մատնված, փոխարինած փայլուն ստվարաթղթով, թաքցրած ստերի հաստ կույտի տակ, որոշները նույնիսկ շատ լավ պահպանված ու բաց երկնքի տակ դրած՝ մնումա ձեռքը մեկնել ու վերցնել: Վերցնել ու առաջ գնալ դեպի ապագա՝ անցյալում գտած գանձերի հաշվին ներկա կյանքին դինամիկա, կենդանի շունչ ու պայծառություն հաղորդելով: Բայց դե փոխարենը մարդիկ գերադասում են իրենց համար հարմար անցյալ հորինել, ու կառչել այդ անցյալից՝ հրաժարվելով նկատել նույնիսկ անմիջական ներկան:
Պատճառներից մեկը միգուցե այն է, որ մարդիկ ծույլ են ու չեն սիրում ջանք թափել նույնիսկ գանձեր փնտրելու համար: Մյուսն այն է, որ անցյալը ըստ երևույթի ծածկված է խավարով, իսկ խավարի հետ ամեն մեկը չի, որ գործ կարա ունենա: Երրորդն այն է, որ մարդիկ հակում ունեն սեփական պատրանքներին ու թյուր կարծիքին ավելի մեծ արժեք տալ, քան իրականությանը՝ լինի իրականությունը օբյեկտիվ թե սուբյեկտիվ: Չորրորդն... կարելի է երկար թվարկել, բայց փաստն այն է, որ ահռելի քանակությամբ գանձեր կան, որոնք գրեթե ոչ մեկ չի փնտրում: Ինչը ըստ իս լավ է՝ ինչքան քիչ փնտրող, այդքան քիչ մրցակցություն:
Տակիտոսի /լատ.՝ Tacitus/ ՛՛Գերմանիա՛՛-ն եմ կարդում: Ու մեկ էլ սենց մտքեր: Տենաս ինչու՞:
No comments:
Post a Comment