Երևի լուսնի տակ գոյություն ունեցող ամենահաճելի զգացմունքներից մեկնա օրն ավարատել գիտակցելով, որ դառել ես ավելի ուժեղ, կամ ավելի խելացի, կամ ավելի ճկուն, կամ ավելի խիզախ, կամ ավելի ուրախ, կամ ավելի կայացաց, կամ ավելի գիտակից, կամ կամ կամ քան թե օրվա սկզբում էիր: Որ օրվա մեջ միգուցե և շատ քիչ, բայց մոտեցել ես սեփական նպատակներին և երազանքներին: Որ օրվա ընթացքում միգուցե և շատ թույլ ու կցկտուր, բայց կամքդ գործադրել ես քեզ շրջապատող աշխարհի վրա, իրան տալով այն ձևը, որն ուզում ես հենց դու: Որ օրվա ընթացքում ինչ որ նոր բան ես ստեղծել: Ինչ որ նոր բան իմացել, նոր բան անել սովորել, նոր բան տեսել, կամ հինը տեսել յուրովի: Ինչ որ նոր բան զգացել, որ առաջ չէիր նկատում: Ինչ որ դժվար բան արել, կամ ուղղակի այն արել, ինչից շատ երկար վախենում էիր: Կամ կամ կամ:
Հենց այդ պահերին ես զգում, թե ինչա նշանակում մարդ լինել, ոչ թե կյանքը անպոչ ու անմազ կապիկի նման գլդորել, ուր որ գլդորվումա, կամ ուր որ ուրիշներն են ուզում այն գլդորեն: Գլդորել մինչև մի հիասքանչ օր, որը կլինի վերջինը: Երբ կպարզվի, որ կյանք էլ չի մնացել, իսկ այն կյանքը, որ անցել գնացելա, առանձնապես մի բան էլ չի եղել:
No comments:
Post a Comment