Իմացիր քո տեղը

Ինձ միշտ հետաքրքրելա, թե ինչպես, ունենալով գրեթե անսահմանափակ պոտենցիալ, հսկայական հնարավորություններ, հազարավոր ճանապարհներ, մարդիկ ընտրում են սեփական պարփակ աշխարհիկը, լցնում այն այդքան սիրելի, տարիներով բուծած պատրանքներով, ու վախենում քայլ անգամ անել այդքան անվտանգ թվացող պատերից դուրս: Դրան մեկ էլ ասում են ՛՛սեփական տեղն իմանալ՛՛:

Ու բնականաբար, եթե մարդ ինչ ինչ պատճառներով ավելի լավ տեղա ուզում, կամ ուղղակի մի էրկու քայլ իրա տեղից էն կողմա անում, համայն աշխարհով ամեն ինչ կարան անեն, որ վերադառնա իր տեղը, ու աշխարհի ստազիսը, հանգստությունը չխանգարի: Տարբեր ձևեր կարա ստանա՝ երգիծանքից մինչև բացահայտ թշնամանք: Բնականաբար այդ մարդու միայն լավն ցանկանալով են անում՝ չէ որ ինքն էլ չգիտի, ինչ է ուզում: Իսկ այ համայնքը, սոցիումը գիտի: Համայնքը, սոցիումը ուզումա միջակություններ, ուզումա բաղկացած լինի մարդկանցից, որոնք չեն խախտում իրերի բնականոն ընթացքը, չեն խախտում համայնատիրական օրլոգը /գերմանական մետաֆիզիկայում՝ սկզբնական օրենք, ճակատագրին ձև ու ուղղություն տվող սկզբունք/, մարդկանցից, որոնք լավ գիտեն իրենց տեղը:

Կամավանու

Բարի գալուստ, անցորդ: Եթե գտնես այստեղ քեզ հետաքրքրող թեմաներ, ես մենակ ուրախ կլինեմ: Եթե չգտնես՝ իմ մեղքը չէ, բլոգիս նպատակը ամենևին բոլորին ու ամենքին հետաքրքրելը չէ:

Միջնադարյան Ճապոնիայում քաղաքի փողոցներում շատ հետաքրքիր ու հազվադեպ պատահող ցուցանակներ կային: Պատկերված էին ճապոնական մանգաղ /կամա/, օղակ /վա/ ու հիրագանա այբուբենի ՛՛նու՛՛ տառը: Միասին ստացվում էր կամավանու: Իմաստը մոտավորապես կարելի է թարգմանել որպես ՛՛մենք թքած ունենք՛՛, կամ ՛՛ինչ լինումա լինի՛՛: Նման ցուցանակներ կախում էին այդ ժամանակվա լավագույն մարտարվեստի դպրոցները, որոնց ներկայացուցիչները խորապես թքած ունեին, իրանց մոտ նոր աշակերտ կմտնի թե չէ: Մարդիկ էլ, նույնիսկ ով ծանոթ էր գաղտնագրին, չէին շտապում մտնել, որովհետև նման դպրոցներում տիրում էր դժոխային խստություն ու կարգապահություն:

Իմ բլոգը ամենևին նման որակի չի հավակնում: Բայց դե ՛՛կամավանուն՛՛ ամբողջովին արտահայտում է իմ կարծիքը ընթերցողների քանակի վերաբերյալ: Եթե հանդգնես մտնել, անցորդ՝ բարով մտնես: Իմ գործը ցուցանակ կախելն է: